Bazylika położona jest u stóp Starego Lasu - wciśnięta w jego ramiona, osłaniając przed wzrokiem podróżujących głównym traktem. Według legendy świątynia została założona przez ostatniego smoka, który odwiedził Peronę i Greathard. Modlitwa w uświęconym miejscu miała przynieść powodzenie do końca życia. Od tamtego czasu tłumy pielgrzymów, jak i zwykłych poszukiwaczy przygód wyruszały na poszukiwanie zaginionej bazyliki, aż udało się to parę miesięcy temu młodemu badaczowi, który nieopatrznie zszedł z głównego szlaku i zgubił się. Smocza Bazylika ponownie stała się miejscem ogólnodostępnym. Na tyle, na ile pozwalało bliskie sąsiedztwo z niebezpiecznym lasem.

Niegdyś zapełnione po brzegi wyborową armią królewską, a teraz to tylko zapomniane i opuszczone koszary. Całe wojsko przeniesione zostało do Varengard i swoją siedzibę ma tam aż do dnia dzisiejszego. Zaś Greathardzkie koszary po jakimś czasie braku poświęcania im jakiejkolwiek renowacyjnej uwagi zaczęły samoczynnie niszczeć, tynk ze ścian odpadać a stalowe rynny ulegać korozji. Oczywiście - jak na porządne, królewskie koszary przystało - nie był to miesiąc, dwa, a nawet nie rok. Potrzeba było długich lat, by mury równie ogromne co solidne uległy wpływowi destrukcyjnego czasu. Same koszary zbudowane były w kształcie kwadratu, po środku z dużym, wolnym polem, otoczone przez gęsty, Greathardzki las. Znajduje się tam wiele podziemnych przejść oraz piwnic, w których niegdyś składana była część arsenału broni. Teraz koszary są tylko ogromnymi ruinami, skrywającymi w sobie wiele tajemnic dla łaknących przygód śmiałków, którzy chcieliby poznać sekrety i tajemnice armii.

Las w Greathard to prawdziwy okaz różnorodności drzew oraz roślinności tam rosnącej. Pokazuje on całą gamę Greathardzkiej flory i fauny, zaś w powietrzu unosi się zapach żywicy. Gdzieniegdzie porozstawiane są też karmniki dla saren, jeleni czy innych roślinożernych stworzeń, co jakiś czas - szczególnie zimą - napełniane sianem przez miejscową ludność.