Zagajnik

Chichi poczuła, jak tuż przed wystrzałem fala gorąca uderza w jej ciało, przez co strzał nie był tak precyzyjny, jak sobie wymarzyła. Strzała trafiła warchlaka w udziec, a ten zakwiczał głośno i uciekł. Mistyczka klęła cicho pod nosem obserwując, jak w dość szybkim jak na ranne zwierzę tempie ucieka jej obiad. Po chwili po świniaku pozostały jedynie ślady krwi na ziemi.
Czarnowłosa westchnęła cicho. Uznała, iż nie jest w wystarczającej formie, aby gonić za świniakiem. Nie wiedziała, na ile jego rana jest poważna i jak długo byłby w stanie biec. Sama też nie była w najlepszym stanie fizycznym.
Chichi odwiązała się od drzewa, po czym powoli zaczęła z niego schodzić. Starała się jak najmniej obciążać ranną rękę, co nie zawsze było proste, gdyż kora drzewa była wilgotna i śliska. Gdy w końcu stanęła na ziemi, rozprostowała zdrętwiałe ciało i szybko wykonała kilka rozciągających ćwiczeń. Wokół niej świat coraz bardziej budził się do życia po ciężkiej nocy. Rośliny unosiły swe wcześniej przytłoczone ciężarem wody liście w stronę słońca, a ptaki śpiewem oznajmiały nadejście kolejnego dnia. Mistyczka nie dzieliła jednak ich radości. Czuła, że choroba zdecydowanie osłabia jej zdolności, biorąc pod uwagę fakt, iż chybiła strzelając do dzika z tak bliskiej odległości.
Czarnowłosa przyjrzała się sobie dokładnie i uznała, iż znajduje się w stanie opłakanym. Błoto, w które została wrzucona poprzedniego dnia poprzylepiało się miejscami do jej skóry, brudząc również sukienkę. Jej rzeczy w większości były porozrzucane po ziemi, co było zasługą warchlaka, na ręce były ślady zaschniętej krwi, tak samo w jej włosach.
Chichi zdjęła ubrudzoną suknię, wcześniej rozglądając się dookoła, czy na pewno nikt jej teraz nie obserwuje. Na jej drobnym ciele od razu pojawiła się gęsia skórka. Czarnowłosa wystawiła twarz w stronę mżawki, gdyż ta delikatnie chłodziła jej rozgrzaną gorączką twarz. Dziewczyna delikatnie pościągała z swych rąk, piersi i nóg zaschnięte strupy błota, następnie wylała na dłoń odrobinę wody z bukłaka, aby przetrzeć sobie nią twarz.
Po powierzchownym umyciu się, Mistyczka założyła spodnie, koszulkę oraz ciepły sweter, pod koniec narzucając na to swą podróżną pelerynę. Pozbierała swoje rzeczy, układając je na powrót w plecaku i przeklinając wszelki świński gatunek tego świata. Zjadła kawałek bochenka chleba, który ostał się przed warchlakiem, a następnie zarzuciła plecak na plecy.
Postanowiła już, iż najlepszym dla niej wyjściem będzie udanie się w stronę jeziora Grimssdel. Wiedziała, że można znaleźć tam roślinę nye, która mogłaby uratować ją przed gorączką. Przy okazji może spotka jakiegoś rybaka, od którego uda się odkupić jakąś rybę na obiad.

Chichi zbliżała się powoli do jeziora. Czuła, jak zmienił się wiatr i niesiony przez niego zapach. Wędrówka, mimo, iż nie była aż tak daleka, nieco nadwyrężyła jej siły. Oczom Mistyczki ukazała się ogromna tafla wody, która odbijała delikatnie światło dnia. Chichi czuła bijącą od jeziora potęgę i tajemniczość. Znała legendy o tych wodach i wiedziała, że nie jest warto się w nie zapuszczać.
Gdy Czarnowłosa zbliżała się do jeziora, zauważyła dwie postacie. Jeden starzec, przygarbiony i niższy od swego towarzysza łowił ryby. Obok niego stał młodzieniec. Mistyczka zaczęła powoli zbliżać się w ich stronę, bacznie ich obserwując oraz trzymając rękę blisko noża, na wypadek ataku.

Gracz opuścił wątek